Stichting Albanië Comité biedt hulp aan de allerarmsten in Albanië. Met voedsel, kleding, onderwijs, medicijnen, renovaties en het Woord proberen wij het leven van velen dragelijk te maken. Kijk gerust rond op onze website en ontdek wie we zijn, wat we doen, waar we voor staan en hoe u zou kunnen helpen.

Van de hengel en de vis

Wie had kunnen denken dat een eenmalige actie uit zou kunnen groeien tot een bijna 35 jaar durend hulpverleningsprogramma onder de allerarmsten in de Albanese bergdorpen? Herman en Anne-Lise Lubbers zeker niet. Zij waren het, die destijds gegrepen werden door de hartverscheurende nood onder de zwerfkinderen in Tirana. Vanuit hun christelijke levensovertuiging hielpen Herman en Anne-Lise met Woord en daad waar ze konden. Eerst heel kleinschalig, met goed belegde boterhammen en drinken, maar gaandeweg groeide er vanuit hun bewogenheid een hartverwarmende stichting. Met de hulp van vele trouwe vrijwilligers en donateurs geeft Stichting Albanië Comité handen en voeten aan de vele projecten die in de loop der jaren in Albanië zijn opgezet. Ook na het overlijden van Herman Lubbers in 2020, is het levenswerk van hem en Anne-Lise nog even bloeiend en noodzakelijk als toen zij begonnen.

‘Het is mooi om mensen een hengel te geven, zodat ze kunnen vissen,’ vertelt Anne-Lise. ‘Maar de mensen in Albanië hebben vaak de kracht en de mogelijkheden niet om de hengel vast te houden. Een mooi voorbeeld om te noemen, is de man die we een poosje geleden leerden kennen. Net als zovelen had hij geen werk. De man miste een been en daarom wilde niemand hem aannemen. Bovendien had zijn vrouw een hernia, zodat ook zij niet kon werken. Kortom, het was armoe troef.’

Ook nog vis

‘Als Albanië Comité hebben we gezorgd voor een prothese. Sindsdien doet deze man het supergoed. Dankzij zijn prothese kan hij weer uit de voeten. Hij heeft een mooie moestuin aangelegd en kweekt allerlei soorten groenten. Op het eerste gezicht zou je kunnen denken: moet zo iemand nog een voedselpakket? Maar je moet verder kijken dan alleen de buitenkant. Luister eens naar het verhaal van zo’n man. Ondanks zijn prothese heeft hij nog altijd geen werk. Maar hij heeft nu een moestuin. Daarin kan hij tomaten, uien en andere groenten verbouwen. Maar spaghetti, olie en rijst groeien niet in een moestuintje. En dat zijn nu juist de eerste levensbehoeften voor de mensen in Albanië.

Dit is een mooi voorbeeld van de hengel en de vis. Wij hebben de hengel gegeven (een prothese) waardoor hij kon vissen (een moestuin aanleggen). Maar we zorgen ook nog voor vis, namelijk aanvullende levensbehoeften zoals extra voedsel en kleding Dat is waar wij voor zijn.’

Geen druppel, maar grote plas

‘In het geval van deze man, hebben we een mooi verhaal te vertellen. Helaas zijn er ook minder mooie verhalen. Maar daardoor laten we de moed niet zakken. We gaan door voor al die mensen die dankzij onze hulp verder kunnen leven. Een druppel op een gloeiende plaat? Al die druppels vormen op een gegeven moment een grote plas. Onze hulp blijft nodig, ook na bijna 35 jaar. Als wij zouden stoppen, hebben de families in de bergdorpen geen voedsel en kleding meer. Maar het allerbelangrijkste is misschien wel het contact met de mensen. Dat er naar ze wordt omgekeken, die arm om hun schouder, een knuffel, een bemoediging en het luisteren naar hun verhaal. Je bouwt een band op met elkaar. We kennen inmiddels hele familiegeschiedenissen en soms zijn dat hele verdrietige verhalen. Maar we zíjn er voor hen. We kunnen werkelijk niet stoppen met dit werk en de mensen in de steek laten. Dat zou heel verdrietig zijn. Met Gods hulp blijven we doen wat nodig is.’